Καλή χώνεψη

Όσο και αν απελπιζόμαστε, διαπιστώνουμε μέρα με τη μέρα, ότι στο βαρέλι της δημόσιας ζωής ακόμη δεν έχουμε πιάσει πάτο…

«Μαζί τα φάγαμε, εσείς μας ψηφίζατε και εμείς σας διορίζαμε σε ένα παιχνίδι συναλλαγής και διαφθοράς», ήταν η τελευταία φράση χυδαιότητας και λαϊκισμού που ξεβράστηκε πρόσφατα (δεν λέω ξεστομίστηκε, καθώς προκύπτει ότι το στόμα ήταν μάλλον κουρασμένο εκείνη την ώρα για να κάνει οτιδήποτε).

Αυτό το επίπεδο του πολιτικού λόγου στην Ελλάδα του σήμερα, αυτοί οι πολιτικοί μας και το παράδειγμά τους, ίδιοι όμως και εμείς οι πολίτες.

Σε όποιον πολιτικό χώρο και να ανήκεις, ό,τι και να υποστηρίζεις δεν μπορείς να χωνέψεις αυτήν τη φράση. Πολύ περισσότερο όμως αυτό που κρύβεται πίσω από αυτήν.

Είναι η δικαιολογία του πονηρού, του μικροαπατεώνα (παρόλο που ήταν πολλά τα λεφτά, Άρη), του θρασύ, που αναζητά συμψηφιστικά συνενόχους, μήπως και κατ΄ αντιδιαστολή ελαφρύνει η δική του θέση.

Ούτε μπορείς να χωνέψεις ότι δεν κουνήθηκε φύλλο, τόσο στην πολιτική σκηνή (θεάτρου σκιών μάλλον), όσο κυρίως όμως στο ακροατήριο. Ίσως αυτό να επιβεβαιώνει ότι ένα πολιτικό σύστημα νοσεί, όταν η ίδια η κοινωνία έχει τα κακά της χάλια.

Και επειδή η κοινή λογική έχει προ πολλού αποδημήσει από τη χώρα και η σύγχυση των εννοιών πήρε για τα καλά τη θέση της, σε όσους βιάστηκαν να απονείμουν στο «συνδαιτυμόνα» τους εύσημα παρρησίας και ρεαλισμού, δυο αυτονόητες (;) σημειώσεις:

1.Την ευθύνη στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία την έχει αυτός που άρχει, που αποφασίζει. Αποκλειστικά δικές του οι επιλογές, αποκλειστικά δικές του και οι συνέπειές τους.Συνευθύνη σε "παιχνίδι συναλλαγής και διαφθοράς" δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο εξουσία που διαμορφώνει διεφαρμένους πολίτες και όχι το αντίστροφο.
2. Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης (σε αντίθεση με τη νομική, όπου γίνεται λόγος για απόδοσή της) είναι χρέος προσωπικό, ένα με την προσωπική τιμή. Κάποιοι την συναισθάνονται, την υπολήπτονται και την προασπίζουν. Άλλοι την σκορπίζουν, την δικαιολογούν φτηνά και την εξευτελίζουν.

Περιμένοντας μια απάντηση

Σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια -λόγω της γενικότερης κρίσης- κυριαρχούν η απαισιοδοξία, ο προβληματισμός και η κατήφεια.

Σε ολόκληρη; Μια πόλη της Ελλάδας "αντιστέκεται".

Σε αυτήν -για πρώτη φορά τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια- βρίσκονται στο επίκεντρο της δημόσιας ζωής με τέτοια έμφαση οι...δημοτικές εκλογές.

Παρατηρεί κανείς τόσους πολλούς, ένθερμους και απο διαφορετικούς χώρους προερχόμενους διεκδικητές του δημαρχιακού αξιώματος (αρκετοί από τους οποίους πράγματι είναι αξιόλογες περιπτώσεις) αλλά και τέτοιες διεργασίες μεταξύ κινήσεων πολιτών που ποτέ άλλοτε δεν συνέβησαν στην πόλη.

Άραγε η πόλη, που (ως νύφη που χαρακτηρίζεται) αρέσκεται στις ιδιοτροπίες της (θετικές και αρνητικές) και στους δικούς της ρυθμούς, αφυπνίστηκε εν μέσω μιας γενικότερης παρακμής ή μήπως πρόκειται για ένα εφήμερο "ξύπνημα" όσων ενόψει των επικείμενων εκλογών επιθυμούν να ικανοποιήσουν αποκλειστικά και μόνο την προσωπική ματαιοδοξία τους; (απο ματαιοδοξία αυτή η πόλη άλλωστε έχει τόση, όση αποπνέει το νέο δημαρχιακό της μέγαρο...)

Η απάντηση δε θα αργήσει να δοθεί.

Αν οι ζωντανές δυνάμεις αυτής της πόλης και οι ενεργοί πολίτες της δεν καταφέρουν για άλλη μια φορά -έστω ενόψει εκλογών- να συνεννοηθούν, τότε θα είναι προφανές ότι η πόλη και οι άνθρωποί της δεν αποτελούν εξαίρεση στο εφήμερο, στο ιδιοτελές και στο εύκολο. Σε όλα αυτά με λίγα λόγια που οδήγησαν σε αυτήν την γενικότερη παρακμή.

Αν πάλι το καταφέρουν, υπάρχει τελικά ελπίδα, γενικότερα !

Όλοι εναντίον όλων

"...Ολοι εναντίον όλων. Υπό το φάσμα της κλιμακούμενης χρεοκοπίας, όλοι φημολογούν εναντίον όλων, η κοινωνία ποτίζεται ώς το μεδούλι από μνησικακία, εχθρότητα, φθόνο, μοχθηρία, εκδίκηση. Κι όσο ποτίζεται, τόσο ερεθίζεται και ζητάει κι άλλο. Η μνησικακία φουντώνει μόνη της, αυτοτροφοδείται.


Οσο αντικρίζει ηττημένα βλέμματα, θρασείς επίορκους και δωρολήπτες, πολιτικά ερείπια, η κοινή αγριότητα θα ζητάει κι άλλα, κι άλλα. Το σύστημα θα απαντά, θα ρίχνει κόκαλα και κορμιά στην αρένα. Ποιο το κέρδος από τούτη την ασύντακτη, σπασμωδική πτωματοφαγία; Κανένα ουσιώδες. Η φυσική εξόντωση προσώπων ήδη καταβαραθρωμένων ηθικά ικανοποιεί τη δίψα για τιμωρία και εκδίκηση, αλλά θέτει εκτός εστίασης τα πιο φλέγοντα προβλήματα, τις δομικές ανωμαλίες ενός συστήματος που αναπαράγεται τρώγοντας σάπια μέλη.


Η δίκη και η καταδίκη των καταχραστών είναι αναγκαία. Αλλά δεν είναι αρκετή. Η δικαστική εκκαθάριση του πολιτικού βίου α λα ιταλικά θα σαρώσει τα ήδη ερείπια· ίσως καταλήξει σε κράτος δικαστών, ίσως οδηγήσει σε εξαφάνιση των υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών, ίσως οδηγήσει σε μπερλουσκονισμό και Παλινόρθωση, ίσως σε νέες μορφές αυταρχισμού. Πολύ δύσκολα όμως μπορούμε να διακρίνουμε πώς μπορεί ο αυτοκανιβαλισμός του συστήματος να δράσει χειραφετητικά και να οδηγηθούμε σε αναγεννημένο κράτος δικαίου. Οι ελεύθερες κοινωνίες δεν τρέφονται με πτώματα."

Νικ. Ξυδάκης "Καθημερινή" 13-6-2010

Ή αλλιώς "Άραγε τι μετά την οργή", όπως στην παρακάτω ανάρτηση της 14-5-2010

Άννα μην κλαις (Γιάννης Κούτρας - Θάνος Μικρούτσικος, στιχ. Μπρεχτ)

Άραγε τί μετά την οργή ;

Έγραφα στην ανάρτηση της 23 Μαρτίου για τις επικείμενες -τότε- εξελίξεις σε σχέση με την οικονομική κρίση:


"Είναι βέβαιο ότι μετά το σοκ που θα προκαλέσει, η όποια "λύση" προκριθεί στην Εσπερία, θα ακολουθήσει αναπόφευκτα μια ενδοσκόπηση στο εσωτερικό για τα αίτια και τους υπευθύνους.


Όσο πιο επώδυνη θα είναι αυτή η λύση αυτή, τόσο πιο αμείλικτα θα τίθενται τα ερωτήματα από εμάς τους πολίτες. Στάση αντανακλαστική. Όχι όμως ώριμη ως προς το χρόνο της αφύπνισής μας."


Πράγματι οι εδώ και ένα 20ημερο πολιτικοοικονομικές εξελίξεις έχουν προκαλέσει την -όχι άδικη- οργή της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό που ωστόσο προσδοκούμε είναι να δούμε τις δυνάμεις της που είναι ακόμη ζωντανές (σίγουρα υπάρχουν), που μπορούν να ορθώσουν ανάστημα, να αναδείξουν τα πραγματικά αίτια της κρίσης, να προσδιορίσουν τις ευθύνες των πολιτών (και όχι μόνο των πολιτικών) αλλά και να προτάξουν την ιδεολογία της υπέρβασής της.


Γιατί η οργή είναι σίγουρα καθαρκτική. Δεν είναι όμως απαραίτητα γόνιμη.

Ο Καβάφης για το ΔΝΤ

Διαβάστε το παρακάτω ποίημα του Καβάφη. Θα μπορούσε να είχε γραφεί σήμερα και να περιγράφει την κατάσταση στην πατρίδα μας με τους απεσταλμένους του ΔΝΤ:

Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία
δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,
κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν' επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Γιάννης Ξανθούλης - "Επιτέλους... φτωχοί!"

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Γ. Ξανθούλη στο λινκ:
http://archive.enet.gr/online/online_print?id=24218620
Πραγματικά αξίζει, πιο επίκαιρο από ποτέ.