Η πόλη μου μοιάζει σήμερα να μην έχει χρώμα.
Αν όμως κάποιο της λείπει περισσότερο, αυτό είναι σίγουρα το πράσινο.
Σταθερά και με αρμονία η τοπική διοίκηση και οι πολίτες της μάχονται τη φύση και αναδεικνύονται νικητές, τουλάχιστον πρόσκαιρα. Όταν απομείνει πια μόνο το αστικό τοπίο, ό,τι πιο ξένο προς την πόλη και αφιλόξενο προς τους ανθρώπους της κάνει την εμφάνισή του.
Όμως δεν είναι μόνο αυτό.
Η πόλη μου έχει ιστορία και μάλιστα ξεχωριστή. Κι όμως δεν την άκουσα ποτέ, δεν τη συναντά κανείς στους δρόμους της. Χρόνια τώρα έχει συνειδητά επιλεγεί η σιωπή, η λήθη. Καινούργια σύμβολα φτιάχνονται, αλλότριες προς την παράδοση της πόλης δοξασίες καλλιεργούνται, νέα ήθη προτάσσονται. Αλλόκοτο κουστούμι της έχει ραφτεί.
Η πόλη μου έχει κίνηση, ζωντάνια δεν έχει και δημιουργικότητα. Της λείπουν άραγε οι νέοι; Στεγάζει τόσα πανεπιστήμια και τόσες νεαρές ψυχές όσες λίγες άλλες πόλεις. Ελάχιστες όμως πρέπει να ναι και αυτές που γυρνούν τόσο απόλυτα την πλάτη στην ορμή των νέων τους.
Μα γατί αναρωτιόμαστε για τους φοιτητές; Ακούστηκαν αλήθεια να ανησυχούν για αυτήν οι καθηγητές τους, οι πρωτοπόροι του πνεύματος και της καλλιτεχνίας, οι άνθρωποι της παραγωγής; Ιδιώτευση και ιδιοτέλεια.
Είναι θλιβερό ότι η πόλη μου σήμερα μοιάζει να είναι οι γηρασμένες, γκρίζες πολυκατοικίες της. Χωρίς αυτοπεποίθηση, χωρίς τις αναμνήσεις του παρελθόντος της, τελικά χωρίς πυξίδα, στοιχειωμένο καράβι.
Οι διαπιστώσεις κοινές. Να είμαστε όμως δίκαιοι: Ευθύνη μικρότερη στο πλήρωμα -καπεταναίους και λοιπούς αξιωματικούς- που μετρήθηκε και βρέθηκε λειψό.
Πολύ μεγαλύτερη σε εμάς τους ανθρώπους της, που την αμελήσαμε, που δεν καταφέραμε μέχρι σήμερα να συνεννοηθούμε, που επιμένουμε να μένουμε κατ΄ αποτέλεσμα αδρανείς, να πλέουμε ο καθένας στα ρηχά νερά του μικρού του εαυτού.
Η πόλη μου ασφυκτιά. Δεν έχει πια άλλο χρόνο για τις αυτάρεσκα μοναχικές, παράλληλες πορείες των ανθρώπων της που εννοούν ξεκάθαρα τι γίνεται γύρω τους, αλλά αδυνατούν να (συν)διαχειριστούν δημιουργικά αυτό που υπάρχει μέσα τους. Σε αυτούς η τελευταία ευκαιρία να συναντηθούν, σε αυτούς και η τελική ευθύνη.
Σημ.: Η ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις της Θεσσαλονίκης, είναι κάθε άλλο παρά συμπωματική και οπωσδήποτε δεν περιγράφεται σε τυχαίο χρόνο.
