Όσο και αν απελπιζόμαστε, διαπιστώνουμε μέρα με τη μέρα, ότι στο βαρέλι της δημόσιας ζωής ακόμη δεν έχουμε πιάσει πάτο…
«Μαζί τα φάγαμε, εσείς μας ψηφίζατε και εμείς σας διορίζαμε σε ένα παιχνίδι συναλλαγής και διαφθοράς», ήταν η τελευταία φράση χυδαιότητας και λαϊκισμού που ξεβράστηκε πρόσφατα (δεν λέω ξεστομίστηκε, καθώς προκύπτει ότι το στόμα ήταν μάλλον κουρασμένο εκείνη την ώρα για να κάνει οτιδήποτε).
Αυτό το επίπεδο του πολιτικού λόγου στην Ελλάδα του σήμερα, αυτοί οι πολιτικοί μας και το παράδειγμά τους, ίδιοι όμως και εμείς οι πολίτες.
Σε όποιον πολιτικό χώρο και να ανήκεις, ό,τι και να υποστηρίζεις δεν μπορείς να χωνέψεις αυτήν τη φράση. Πολύ περισσότερο όμως αυτό που κρύβεται πίσω από αυτήν.
Είναι η δικαιολογία του πονηρού, του μικροαπατεώνα (παρόλο που ήταν πολλά τα λεφτά, Άρη), του θρασύ, που αναζητά συμψηφιστικά συνενόχους, μήπως και κατ΄ αντιδιαστολή ελαφρύνει η δική του θέση.
Ούτε μπορείς να χωνέψεις ότι δεν κουνήθηκε φύλλο, τόσο στην πολιτική σκηνή (θεάτρου σκιών μάλλον), όσο κυρίως όμως στο ακροατήριο. Ίσως αυτό να επιβεβαιώνει ότι ένα πολιτικό σύστημα νοσεί, όταν η ίδια η κοινωνία έχει τα κακά της χάλια.
Και επειδή η κοινή λογική έχει προ πολλού αποδημήσει από τη χώρα και η σύγχυση των εννοιών πήρε για τα καλά τη θέση της, σε όσους βιάστηκαν να απονείμουν στο «συνδαιτυμόνα» τους εύσημα παρρησίας και ρεαλισμού, δυο αυτονόητες (;) σημειώσεις:
1.Την ευθύνη στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία την έχει αυτός που άρχει, που αποφασίζει. Αποκλειστικά δικές του οι επιλογές, αποκλειστικά δικές του και οι συνέπειές τους.Συνευθύνη σε "παιχνίδι συναλλαγής και διαφθοράς" δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο εξουσία που διαμορφώνει διεφαρμένους πολίτες και όχι το αντίστροφο.
2. Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης (σε αντίθεση με τη νομική, όπου γίνεται λόγος για απόδοσή της) είναι χρέος προσωπικό, ένα με την προσωπική τιμή. Κάποιοι την συναισθάνονται, την υπολήπτονται και την προασπίζουν. Άλλοι την σκορπίζουν, την δικαιολογούν φτηνά και την εξευτελίζουν.
