Καλή χώνεψη

Όσο και αν απελπιζόμαστε, διαπιστώνουμε μέρα με τη μέρα, ότι στο βαρέλι της δημόσιας ζωής ακόμη δεν έχουμε πιάσει πάτο…

«Μαζί τα φάγαμε, εσείς μας ψηφίζατε και εμείς σας διορίζαμε σε ένα παιχνίδι συναλλαγής και διαφθοράς», ήταν η τελευταία φράση χυδαιότητας και λαϊκισμού που ξεβράστηκε πρόσφατα (δεν λέω ξεστομίστηκε, καθώς προκύπτει ότι το στόμα ήταν μάλλον κουρασμένο εκείνη την ώρα για να κάνει οτιδήποτε).

Αυτό το επίπεδο του πολιτικού λόγου στην Ελλάδα του σήμερα, αυτοί οι πολιτικοί μας και το παράδειγμά τους, ίδιοι όμως και εμείς οι πολίτες.

Σε όποιον πολιτικό χώρο και να ανήκεις, ό,τι και να υποστηρίζεις δεν μπορείς να χωνέψεις αυτήν τη φράση. Πολύ περισσότερο όμως αυτό που κρύβεται πίσω από αυτήν.

Είναι η δικαιολογία του πονηρού, του μικροαπατεώνα (παρόλο που ήταν πολλά τα λεφτά, Άρη), του θρασύ, που αναζητά συμψηφιστικά συνενόχους, μήπως και κατ΄ αντιδιαστολή ελαφρύνει η δική του θέση.

Ούτε μπορείς να χωνέψεις ότι δεν κουνήθηκε φύλλο, τόσο στην πολιτική σκηνή (θεάτρου σκιών μάλλον), όσο κυρίως όμως στο ακροατήριο. Ίσως αυτό να επιβεβαιώνει ότι ένα πολιτικό σύστημα νοσεί, όταν η ίδια η κοινωνία έχει τα κακά της χάλια.

Και επειδή η κοινή λογική έχει προ πολλού αποδημήσει από τη χώρα και η σύγχυση των εννοιών πήρε για τα καλά τη θέση της, σε όσους βιάστηκαν να απονείμουν στο «συνδαιτυμόνα» τους εύσημα παρρησίας και ρεαλισμού, δυο αυτονόητες (;) σημειώσεις:

1.Την ευθύνη στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία την έχει αυτός που άρχει, που αποφασίζει. Αποκλειστικά δικές του οι επιλογές, αποκλειστικά δικές του και οι συνέπειές τους.Συνευθύνη σε "παιχνίδι συναλλαγής και διαφθοράς" δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο εξουσία που διαμορφώνει διεφαρμένους πολίτες και όχι το αντίστροφο.
2. Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης (σε αντίθεση με τη νομική, όπου γίνεται λόγος για απόδοσή της) είναι χρέος προσωπικό, ένα με την προσωπική τιμή. Κάποιοι την συναισθάνονται, την υπολήπτονται και την προασπίζουν. Άλλοι την σκορπίζουν, την δικαιολογούν φτηνά και την εξευτελίζουν.

Περιμένοντας μια απάντηση

Σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια -λόγω της γενικότερης κρίσης- κυριαρχούν η απαισιοδοξία, ο προβληματισμός και η κατήφεια.

Σε ολόκληρη; Μια πόλη της Ελλάδας "αντιστέκεται".

Σε αυτήν -για πρώτη φορά τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια- βρίσκονται στο επίκεντρο της δημόσιας ζωής με τέτοια έμφαση οι...δημοτικές εκλογές.

Παρατηρεί κανείς τόσους πολλούς, ένθερμους και απο διαφορετικούς χώρους προερχόμενους διεκδικητές του δημαρχιακού αξιώματος (αρκετοί από τους οποίους πράγματι είναι αξιόλογες περιπτώσεις) αλλά και τέτοιες διεργασίες μεταξύ κινήσεων πολιτών που ποτέ άλλοτε δεν συνέβησαν στην πόλη.

Άραγε η πόλη, που (ως νύφη που χαρακτηρίζεται) αρέσκεται στις ιδιοτροπίες της (θετικές και αρνητικές) και στους δικούς της ρυθμούς, αφυπνίστηκε εν μέσω μιας γενικότερης παρακμής ή μήπως πρόκειται για ένα εφήμερο "ξύπνημα" όσων ενόψει των επικείμενων εκλογών επιθυμούν να ικανοποιήσουν αποκλειστικά και μόνο την προσωπική ματαιοδοξία τους; (απο ματαιοδοξία αυτή η πόλη άλλωστε έχει τόση, όση αποπνέει το νέο δημαρχιακό της μέγαρο...)

Η απάντηση δε θα αργήσει να δοθεί.

Αν οι ζωντανές δυνάμεις αυτής της πόλης και οι ενεργοί πολίτες της δεν καταφέρουν για άλλη μια φορά -έστω ενόψει εκλογών- να συνεννοηθούν, τότε θα είναι προφανές ότι η πόλη και οι άνθρωποί της δεν αποτελούν εξαίρεση στο εφήμερο, στο ιδιοτελές και στο εύκολο. Σε όλα αυτά με λίγα λόγια που οδήγησαν σε αυτήν την γενικότερη παρακμή.

Αν πάλι το καταφέρουν, υπάρχει τελικά ελπίδα, γενικότερα !

Όλοι εναντίον όλων

"...Ολοι εναντίον όλων. Υπό το φάσμα της κλιμακούμενης χρεοκοπίας, όλοι φημολογούν εναντίον όλων, η κοινωνία ποτίζεται ώς το μεδούλι από μνησικακία, εχθρότητα, φθόνο, μοχθηρία, εκδίκηση. Κι όσο ποτίζεται, τόσο ερεθίζεται και ζητάει κι άλλο. Η μνησικακία φουντώνει μόνη της, αυτοτροφοδείται.


Οσο αντικρίζει ηττημένα βλέμματα, θρασείς επίορκους και δωρολήπτες, πολιτικά ερείπια, η κοινή αγριότητα θα ζητάει κι άλλα, κι άλλα. Το σύστημα θα απαντά, θα ρίχνει κόκαλα και κορμιά στην αρένα. Ποιο το κέρδος από τούτη την ασύντακτη, σπασμωδική πτωματοφαγία; Κανένα ουσιώδες. Η φυσική εξόντωση προσώπων ήδη καταβαραθρωμένων ηθικά ικανοποιεί τη δίψα για τιμωρία και εκδίκηση, αλλά θέτει εκτός εστίασης τα πιο φλέγοντα προβλήματα, τις δομικές ανωμαλίες ενός συστήματος που αναπαράγεται τρώγοντας σάπια μέλη.


Η δίκη και η καταδίκη των καταχραστών είναι αναγκαία. Αλλά δεν είναι αρκετή. Η δικαστική εκκαθάριση του πολιτικού βίου α λα ιταλικά θα σαρώσει τα ήδη ερείπια· ίσως καταλήξει σε κράτος δικαστών, ίσως οδηγήσει σε εξαφάνιση των υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών, ίσως οδηγήσει σε μπερλουσκονισμό και Παλινόρθωση, ίσως σε νέες μορφές αυταρχισμού. Πολύ δύσκολα όμως μπορούμε να διακρίνουμε πώς μπορεί ο αυτοκανιβαλισμός του συστήματος να δράσει χειραφετητικά και να οδηγηθούμε σε αναγεννημένο κράτος δικαίου. Οι ελεύθερες κοινωνίες δεν τρέφονται με πτώματα."

Νικ. Ξυδάκης "Καθημερινή" 13-6-2010

Ή αλλιώς "Άραγε τι μετά την οργή", όπως στην παρακάτω ανάρτηση της 14-5-2010

Άννα μην κλαις (Γιάννης Κούτρας - Θάνος Μικρούτσικος, στιχ. Μπρεχτ)

Άραγε τί μετά την οργή ;

Έγραφα στην ανάρτηση της 23 Μαρτίου για τις επικείμενες -τότε- εξελίξεις σε σχέση με την οικονομική κρίση:


"Είναι βέβαιο ότι μετά το σοκ που θα προκαλέσει, η όποια "λύση" προκριθεί στην Εσπερία, θα ακολουθήσει αναπόφευκτα μια ενδοσκόπηση στο εσωτερικό για τα αίτια και τους υπευθύνους.


Όσο πιο επώδυνη θα είναι αυτή η λύση αυτή, τόσο πιο αμείλικτα θα τίθενται τα ερωτήματα από εμάς τους πολίτες. Στάση αντανακλαστική. Όχι όμως ώριμη ως προς το χρόνο της αφύπνισής μας."


Πράγματι οι εδώ και ένα 20ημερο πολιτικοοικονομικές εξελίξεις έχουν προκαλέσει την -όχι άδικη- οργή της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό που ωστόσο προσδοκούμε είναι να δούμε τις δυνάμεις της που είναι ακόμη ζωντανές (σίγουρα υπάρχουν), που μπορούν να ορθώσουν ανάστημα, να αναδείξουν τα πραγματικά αίτια της κρίσης, να προσδιορίσουν τις ευθύνες των πολιτών (και όχι μόνο των πολιτικών) αλλά και να προτάξουν την ιδεολογία της υπέρβασής της.


Γιατί η οργή είναι σίγουρα καθαρκτική. Δεν είναι όμως απαραίτητα γόνιμη.

Ο Καβάφης για το ΔΝΤ

Διαβάστε το παρακάτω ποίημα του Καβάφη. Θα μπορούσε να είχε γραφεί σήμερα και να περιγράφει την κατάσταση στην πατρίδα μας με τους απεσταλμένους του ΔΝΤ:

Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία
δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,
κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν' επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Γιάννης Ξανθούλης - "Επιτέλους... φτωχοί!"

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Γ. Ξανθούλη στο λινκ:
http://archive.enet.gr/online/online_print?id=24218620
Πραγματικά αξίζει, πιο επίκαιρο από ποτέ.

Περιμένοντας τους έλληνες πειρατές

Οι "Πειρατές" είναι ένα νεοσύστατο κόμμα, το οποίο στη βόρεια και κεντρική Ευρώπη γνωρίζει αξιόλογη αποδοχή ιδιαίτερα μεταξύ των νέων. Στη Σουηδία λ.χ. είναι το κόμμα το οποίο έχει τα περισσότερα εγεγραμμένα μέλη στη νεολαία του από κάθε άλλο!

Αρχικά ξεκίνησε ως κόμμα με μονοθεματικό πολιτικό λόγο, υποστηρίζει την κατάργηση των πνευματικών δικαιωμάτων, την ελεύθερη πρόσβαση σε κάθε είδους λογισμικό, πνευματικό δημιούργημα και πληροφορία. Εξ ου και η ονομασία του.

Ωστόσο είναι πλέον σαφές ότι οι "Πειρατές" προσπαθούν να διατυπώσουν πρόγραμμα γενικότερων αρχών και θέσεων, χωρίς να ξεχνούν την αφετηρία τους. Είναι πολύ ενδιαφέρουσες οι θέσεις τους τόσο για την άμεση Δημοκρατία και πως μπορεί να λειτουργήσει αυτή σήμερα με τη βοήθεια της τεχνολογίας, όσο και για την εσωτερική οργάνωση του κόμματός τους, η οποία είναι αμεσοδημοκρατική και αποκεντρωμένη.

Οι γερμανομαθείς ας κάνουν μια επίσκεψη στο site που αναφέρεται στο πλακάτ της φώτο. Θα διαβάσουν ενδιαφέρουσες απόψεις.

Οικονομική κρίση και εξορθολογισμός της δημόσιας ζωής

Απόλυτη αβεβαιότητα στις εξελίξεις που θα δρομολογήσει η οικονομική κρίση στη χώρα μας.

Απόλυτη και η αδυναμία των πολιτών να κατανοήσουν -ούτε κουβέντα να επηρεάσουν- τις εξελίξεις που δρομολογούνται για το μέλλον τους.

Είναι βέβαιο ότι μετά το σοκ που θα προκαλέσει, η όποια "λύση" προκριθεί στην Εσπερία, θα ακολουθήσει αναπόφευκτα μια ενδοσκόπηση στο εσωτερικό για τα αίτια και τους υπευθύνους.

Όσο πιο επώδυνη θα είναι αυτή η λύση αυτή, τόσο πιο αμείλικτα θα τίθενται τα ερωτήματα από εμάς τους πολίτες. Στάση αντανακλαστική. Όχι όμως ώριμη ως προς το χρόνο της αφύπνισής μας.

Μία ωστόσο παρουσιάζεται ευκαιρία, ευκαιρία σαν και αυτές που εμφανίζονται μόνο όταν "ανακατέβεται η σούπα". Η ευκαιρία αυτή είναι ο εξορθολογισμός της δημόσιας ζωής εν γένει, πρωταρχικά δε της πολιτικής.

Εξόρθολογισμός, ο οποίος απαιτεί -σε αδρές γραμμές- τη δημιουργία ισχυρών (επιτέλους) θεσμών στη χώρα, την ουσιαστική διάκριση των εξουσιών (ναι, και των τεσσάρων), την κοινωνική ενεργοποίηση των πολιτών, την αποδόμηση της υπέρ πάντων (εφήμερης οπως αποδεικνύεται) ιδιοτέλειας που στην ελληνική κοινωνία θεωρείται αυτονόητη, και το- δυσκολότερο ίσως όλων- την αποκατάσταση των εννοιών που έχουν σκοπίμως κακοποιηθεί στη δημόσια ζωή.

Αν ως πολίτες χάσουμε και αυτήν την ευκαιρία να υπερβούμε τις παιδικές ασθένειες που χαρακτηρίζουν τον τρόπο με το οποίο προσεγγίζουμε τα δημόσια πράγματα και για άλλη μια φορά αδρανήσουμε, είναι βέβαιο ότι το τέλμα στο οποίο έχουμε ήδη εισέλθει, δε θα έχει τέρμα. Η κοινωνική μας χρεοκοπία προηγήθηκε άλλωστε της οικονομικής.

Κυριακή μεσημέρι, κάτι αυθεντικό...

Μιά από τις πρώτες ηλιόλουστες Κυριακές της άνοιξης και άσκοπη μεσημεριανή βόλτα στην παραλία για λίγη κουβέντα με έναν φίλο. Η διάθεση όλων των περιπατητών μικρών και μεγάλων χαλαρότατη.

Οι έγχρωμοι πλανόδιοι πωλητές σου θυμίζουν ότι μπορεί κανείς να χαμογελά ακόμα και αν η ανάγκη τον οδηγεί στο δρόμο, στην περιπλάνηση.Χαμόγελο τόσο πηγαίο και ξέγνοιαστο που σε βάζει σε σκέψη ποιός είναι πράγματι ο προνομιούχος...

Δίπλα ακριβώς στον Λευκό Πύργο ένας ξένος ζογκλέρ-μίμος, ο οποίος μάλλον θα έχασε το δρόμο του από κάποια άλλη ευρωπαϊκή πόλη, διότι η δική μας δεν φημίζεται για τον αυθορμητισμό των κατοίκων της, τον οποίο προϋποθέτουν οι "παραστάσεις" του δρόμου.

Κι όμως όλοι συμμετέχουν,χαίρονται, χειροκροτούν ρυθμικά και ανταποκρίνονται με κέφι στις ανάγκες τις παντομίμας.

Το ζευγαράκι των μαθητών που μόλις έχει βγει μεσημεριανό ραντεβού και η κοπελιά κρατά ακόμα τα λουλούδια του καλού της. Ο νεαρός πατέρας που σέρνει το καροτσάκι με τις ροζ κουβέρτες και το οποίο δανείζει για λίγο στο μίμο για τις ανάγκες του "σεναρίου". Ένας ηλικιωμένος, ο οποίος προσπαθεί εναγώνια να αποθανατί€σει στο κινητό του εγγονού του τις στιγμές. Το ζευγάρι των κινέζων μεταναστών που έχει βγάλει βόλτα το κινεζάκι του και οι οποίοι πρόθυμα πρώτοι βγάζουν να δώσουν το φιλοδώρημα τους στον καλλιτέχνη.

Εικόνες απλές και αυθεντικές. Εικόνες τις οποίες δυστυχώς η τρελή καθημερινότητα και οι ρυθμοί που επιλέγουμε δε μας αφήνουν να ζούμε και να χαιρόμαστε. Βασανιστικό το ερώτημα τι χάνουμε και τι κερδίζουμε.

Υπάρχουν και αυτοί;

Υπάρχουν στις μέρες μας φτασμένοι επαγγελματίες οι οποίοι παραμένουν ταπεινοί όχι επειδή επιλέγουν την ταπεινότητα ως ύφος αλλά επειδή είναι πρώτα άνθρωποι και μετά γιατροί, μηχανικοί, τραγουδιστές;

Υπάρχουν δημόσια πρόσωπα τα οποία προτιμούν να εργάζονται (και όχι να κοροϊδεύουν) πέρα από τα φώτα των στούντιο και μακριά από τα τηλεοπτικά παράθυρα;

Υπάρχει ακόμα κοινωνική ευθύνη και σεβασμός στον άνθρωπο όταν γίνεται λόγος για δουλειά και για χρήμα;

Όσοι την Παρασκευή βράδι είμασταν στο Βελλίδειο στη συναυλία των Κατσιμιχαιων, διαπιστώσαμε ότι ίσως και να μην έχει χαθεί κάθε ελπίδα...

Είμαστε πολύ τυχεροί

ΠΟΛΥ τυχεροί είμαστε! Που η γενιά μας δεν έζησε πόλεμο. Η Ελλάδα προόδευσε όσο προόδευσε γιατί τα τελευταία 60 χρόνια ό,τι φτιάχναμε -κουτσά, στραβά, όπως και να το φτιάχναμε- δεν γκρεμιζόταν από... βομβαρδισμούς. Γι' αυτό πράγματι είμαστε πολύ τυχεροί.
«ΤΩΡΑ έχουμε πόλεμο, μωρό μου, πόλεμο οικονομικό» γράφω εδώ και καιρό. Χθες η «Ε» το έβαλε τίτλο: «Κατάσταση πολέμου». Υπερβολές! Εγώ βλέπω ακόμα γεμάτους τους σκουπιδοτενεκέδες με τα λιγουρευτά αποφάγια των κατά φαντασίαν πλουσίων. Η συμμορία που οργανώνω θα χτυπάει τους τενεκέδες των βορείων και νοτίων προαστίων και θα πουλάει σε πολύ χαμηλή τιμή όσα λαχταριστά εγκαταλείπουν ακόμη οι καταρρέοντες κροίσοι.

ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ! Δεν πρόκειται ποτέ να γίνω κοκαλιάρης ή να κυκλοφορώ με την κοιλιά πρησμένη από την πείνα όπως οι παππούδες μας στην Κατοχή. Θα φάω κουκουνάρια! Τα λυσσακά μου θα φάω! Θα βοσκήσω χορτάρια στα παρτέρια της εθνικής οδού. Θα επιτεθώ στις γάτες που επιτίθενται στους σκουπιδοτενεκέδες και θα τις δαγκάσω! Σοβαρολογείς τώρα;

ΕΧΩ γκαρδιακούς φίλους δημοσίους υπαλλήλους, οι οποίοι με κοιτάζανε τον τελευταίο καιρό σχεδόν απορημένοι: «Ποια κρίση; Μη μου πεις ότι έχεις κι εσύ τώρα πρόβλημα... Υπερβάλλεις». Δεν θα πάθουνε δα και καμιά μεγάλη ζημιά. Μια μείωση του εισοδήματός τους της τάξης του 30%. Σιγά τα ωά! Εμείς οι υπόλοιποι είμαστε ήδη στο μείον 75-80% και μέχρι το καλοκαίρι μπορεί να χρωστάμε πλέον των Ελλήνων και σε όποιον Μαροκινό, Πακιστανό και Σενεγαλέζο κυκλοφορεί εδώ τριγύρω και μας βάζει γκολάκια...

ΠΟΛΥ τυχεροί οι δημόσιοι υπάλληλοι! Αφού δεν έγινε άρση της μονιμότητάς τους και θα 'χουνε για μια ζωή σιγουράντζα δουλειά. Διότι όλοι εμείς οι υπόλοιποι, οι ιδιωτικοί, δεν είμαστε καθόλου, μα καθόλου σίγουροι για το τι θα μας ξημερώσει αύριο το πρωί.

ΑΛΛΑ και πάλι δεν γκρινιάζω. Γιατί νιώθω πολύ τυχερός που ανήκω στους επιβιώσαντες της γενιάς μου. Η οποία, περιέργως πώς, ξεκληρίστηκε πρόωρα χωρίς να μπει σε πόλεμο. Αύριο συμπληρώνω 100 μέρες χωρίς τσιγάρο. Με 3-4 πακέτα που κάπνιζα αυτό σημαίνει 400 ευρώ τον μήνα οικονομία. Μείον άλλα τόσα το αυτοκίνητο που δεν το ξανακινώ και θα παραδώσω τις πινακίδες... Μείον άλλα τόσα (κομμένες) οι ταβέρνες και τα εστιατόρια... Μείον οι καφέδες, γιατί κάνω μόνος μου ομοιοπαθητική... Μείον 50% το σουπερμάρκετ γιατί ξαναρχίζω δίαιτα... Τι κόστος απομένει; Το ενοίκιο. Εγκαταλείπω το σπίτι όπου ζω και πάω σε πιο μικρό και πιο φτηνό. Κεριά θα ανάβω να μην πληρώνω ηλεκτρικό!

ΝΟ πρόμπλεμ! Γαμάουα διακοπές θα πάμε φέτος το καλοκαίρι. Φιλοξενούμενοι σε σπίτια φίλων. Ή με σκηνές και σλίπινγκ μπαγκ κάτω από τα άστρα όπως παλιά. Θα παραδώσουμε και τις άδειες του φουσκωτού, δεν συμφέρει! Μισοτιμής θα μας έρθει να νοικιάσουμε ρεφενέ ένα 8μετρο για να ψαρεύουμε τις τσιπουρίτσες μας και τα φαγκριά μας· να μη μας πιασοκωλιάζουνε στα ουζερί.

ΕΞΩ κάθε βράδυ θα 'μαστε. Θα χορεύουμε, θα φλερτάρουμε, θα φιλιόμαστε. Με τέρμα τα CD κάθε βράδυ, πάρτι στις πλατείες με χύμα κρασί ρεφενέ, μπιρόνια και νόστιμες πίτες που φτιάχνει η γιαγιά. Θα περνάμε πολύ καλύτερα!

ΕΙΜΑΣΤΕ πολύ τυχερή γενιά. Διότι μας γουστάρουν ακόμη κάτι ωραία κορίτσια, γιατί δεν ζήσαμε πόλεμο. Σιγά μη πεινάσουμε... Βραστούς - βραστούς, θα φάμε τους αστούς!


Ανδρέας Ρουμελιώτης
Ελυθεροτυπία 04-3-2010

Τζούλια !

Σκοπός του φρέσκου αυτού ιστολογίου είναι η πρόκληση στους φίλους μου ερεθισμάτων σκέψης ως αντίδοτο στην απάθεια και στην υποκουλτούρα (πολύ φιλόδοξος είσαι μεγάλε...)

Λογικά δε θα έπρεπε να ασχοληθώ με το θέμα των ημερών αλλά...

Είναι θλιβερό αυτό που γίνεται με τη συγκεκριμένη κοπέλα, η οποία στα μάτια μου είναι ήδη ένα τραγικο πρόσωπο με δυστυχώς προδιαγεγραμμένο άσχημο τέλος... Είναι πραγματικά για λύπηση.

Ακόμη πιο ενοχλητικά ωστόσο είναι τα σχόλια (in vivo αλλά και στο διαδίκτυο) όλων αυτών που ασχολούνται και κυρίως με το τρόπο που το κάνουν με αυτό το θέμα. Καλός ο χαβαλές και η αριστοφανική προσέγγιση του θέματος αλλά ακόμα και αυτή η ενασχόληση με αυτό συμβάλλει στην αναπαραγωγή της (κερδοσκοπούμενης) υποκουλτούρας που μας σερβίρουν.

Το Σάββατο τρώγαμε σε ένα ταβερνάκι στο κέντρο όταν δίπλα μας δυο ανδρόγυνα 60ρηδων -που μέχρι τότε έδειχναν ένα επίπεδο στις κουβέντες τους- αγόρασαν με περηφάνια το dvd από τον έγχρωμο πωλητή του.Αναγούλα!

Πέρα απο την κοινωνιολογική παρατήρηση υπάρχει και η ανθρώπινη:

Το να αξιώσει όμως κανείς σήμερα ανθρωπιά και συμπόνια από την κοινωνία μας απέναντι σε μια νέα κοπέλα που (έστω εκούσια) ξεφτιλίζεται και τσαλακώνεται ανεπανόρθωτα μοιάζει να είναι πολυτέλεια...

Σωστά, εμείς δεν έχουμε χάσει την αξιοπρέπειά μας, η Τζούλια την έχασε...

H πόλη μου

Η πόλη μου μοιάζει σήμερα να μην έχει χρώμα.

Αν όμως κάποιο της λείπει περισσότερο, αυτό είναι σίγουρα το πράσινο.
Σταθερά και με αρμονία η τοπική διοίκηση και οι πολίτες της μάχονται τη φύση και αναδεικνύονται νικητές, τουλάχιστον πρόσκαιρα. Όταν απομείνει πια μόνο το αστικό τοπίο, ό,τι πιο ξένο προς την πόλη και αφιλόξενο προς τους ανθρώπους της κάνει την εμφάνισή του.

Όμως δεν είναι μόνο αυτό.

Η πόλη μου έχει ιστορία και μάλιστα ξεχωριστή. Κι όμως δεν την άκουσα ποτέ, δεν τη συναντά κανείς στους δρόμους της. Χρόνια τώρα έχει συνειδητά επιλεγεί η σιωπή, η λήθη. Καινούργια σύμβολα φτιάχνονται, αλλότριες προς την παράδοση της πόλης δοξασίες καλλιεργούνται, νέα ήθη προτάσσονται. Αλλόκοτο κουστούμι της έχει ραφτεί.

Η πόλη μου έχει κίνηση, ζωντάνια δεν έχει και δημιουργικότητα. Της λείπουν άραγε οι νέοι; Στεγάζει τόσα πανεπιστήμια και τόσες νεαρές ψυχές όσες λίγες άλλες πόλεις. Ελάχιστες όμως πρέπει να ναι και αυτές που γυρνούν τόσο απόλυτα την πλάτη στην ορμή των νέων τους.
Μα γατί αναρωτιόμαστε για τους φοιτητές; Ακούστηκαν αλήθεια να ανησυχούν για αυτήν οι καθηγητές τους, οι πρωτοπόροι του πνεύματος και της καλλιτεχνίας, οι άνθρωποι της παραγωγής; Ιδιώτευση και ιδιοτέλεια.

Είναι θλιβερό ότι η πόλη μου σήμερα μοιάζει να είναι οι γηρασμένες, γκρίζες πολυκατοικίες της. Χωρίς αυτοπεποίθηση, χωρίς τις αναμνήσεις του παρελθόντος της, τελικά χωρίς πυξίδα, στοιχειωμένο καράβι.

Οι διαπιστώσεις κοινές. Να είμαστε όμως δίκαιοι: Ευθύνη μικρότερη στο πλήρωμα -καπεταναίους και λοιπούς αξιωματικούς- που μετρήθηκε και βρέθηκε λειψό.
Πολύ μεγαλύτερη σε εμάς τους ανθρώπους της, που την αμελήσαμε, που δεν καταφέραμε μέχρι σήμερα να συνεννοηθούμε, που επιμένουμε να μένουμε κατ΄ αποτέλεσμα αδρανείς, να πλέουμε ο καθένας στα ρηχά νερά του μικρού του εαυτού.

Η πόλη μου ασφυκτιά. Δεν έχει πια άλλο χρόνο για τις αυτάρεσκα μοναχικές, παράλληλες πορείες των ανθρώπων της που εννοούν ξεκάθαρα τι γίνεται γύρω τους, αλλά αδυνατούν να (συν)διαχειριστούν δημιουργικά αυτό που υπάρχει μέσα τους. Σε αυτούς η τελευταία ευκαιρία να συναντηθούν, σε αυτούς και η τελική ευθύνη.



Σημ.: Η ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις της Θεσσαλονίκης, είναι κάθε άλλο παρά συμπωματική και οπωσδήποτε δεν περιγράφεται σε τυχαίο χρόνο.

Ξεκινάμε λέμε !

1. Χωρίς πολλά λόγια, σε εποχές που οι σκέψεις είναι απολύτως αναγκαίες απέναντι στις πολλές φωνές και στις ανούσιες εικόνες, ένα ακόμα βήμα λόγου (είθε και Λόγου) δημιουργήθηκε.

Φιλοδοξία μοναδική, να μοιραστώ τις σκέψεις μου και να ακούσω αυτές των φίλων μου. Ας τολμήσουμε, ας σπάσουμε τη σιωπή !