Μιά από τις πρώτες ηλιόλουστες Κυριακές της άνοιξης και άσκοπη μεσημεριανή βόλτα στην παραλία για λίγη κουβέντα με έναν φίλο. Η διάθεση όλων των περιπατητών μικρών και μεγάλων χαλαρότατη.
Οι έγχρωμοι πλανόδιοι πωλητές σου θυμίζουν ότι μπορεί κανείς να χαμογελά ακόμα και αν η ανάγκη τον οδηγεί στο δρόμο, στην περιπλάνηση.Χαμόγελο τόσο πηγαίο και ξέγνοιαστο που σε βάζει σε σκέψη ποιός είναι πράγματι ο προνομιούχος...
Δίπλα ακριβώς στον Λευκό Πύργο ένας ξένος ζογκλέρ-μίμος, ο οποίος μάλλον θα έχασε το δρόμο του από κάποια άλλη ευρωπαϊκή πόλη, διότι η δική μας δεν φημίζεται για τον αυθορμητισμό των κατοίκων της, τον οποίο προϋποθέτουν οι "παραστάσεις" του δρόμου.
Κι όμως όλοι συμμετέχουν,χαίρονται, χειροκροτούν ρυθμικά και ανταποκρίνονται με κέφι στις ανάγκες τις παντομίμας.
Το ζευγαράκι των μαθητών που μόλις έχει βγει μεσημεριανό ραντεβού και η κοπελιά κρατά ακόμα τα λουλούδια του καλού της. Ο νεαρός πατέρας που σέρνει το καροτσάκι με τις ροζ κουβέρτες και το οποίο δανείζει για λίγο στο μίμο για τις ανάγκες του "σεναρίου". Ένας ηλικιωμένος, ο οποίος προσπαθεί εναγώνια να αποθανατί€σει στο κινητό του εγγονού του τις στιγμές. Το ζευγάρι των κινέζων μεταναστών που έχει βγάλει βόλτα το κινεζάκι του και οι οποίοι πρόθυμα πρώτοι βγάζουν να δώσουν το φιλοδώρημα τους στον καλλιτέχνη.
Εικόνες απλές και αυθεντικές. Εικόνες τις οποίες δυστυχώς η τρελή καθημερινότητα και οι ρυθμοί που επιλέγουμε δε μας αφήνουν να ζούμε και να χαιρόμαστε. Βασανιστικό το ερώτημα τι χάνουμε και τι κερδίζουμε.
Οι έγχρωμοι πλανόδιοι πωλητές σου θυμίζουν ότι μπορεί κανείς να χαμογελά ακόμα και αν η ανάγκη τον οδηγεί στο δρόμο, στην περιπλάνηση.Χαμόγελο τόσο πηγαίο και ξέγνοιαστο που σε βάζει σε σκέψη ποιός είναι πράγματι ο προνομιούχος...
Δίπλα ακριβώς στον Λευκό Πύργο ένας ξένος ζογκλέρ-μίμος, ο οποίος μάλλον θα έχασε το δρόμο του από κάποια άλλη ευρωπαϊκή πόλη, διότι η δική μας δεν φημίζεται για τον αυθορμητισμό των κατοίκων της, τον οποίο προϋποθέτουν οι "παραστάσεις" του δρόμου.
Κι όμως όλοι συμμετέχουν,χαίρονται, χειροκροτούν ρυθμικά και ανταποκρίνονται με κέφι στις ανάγκες τις παντομίμας.
Το ζευγαράκι των μαθητών που μόλις έχει βγει μεσημεριανό ραντεβού και η κοπελιά κρατά ακόμα τα λουλούδια του καλού της. Ο νεαρός πατέρας που σέρνει το καροτσάκι με τις ροζ κουβέρτες και το οποίο δανείζει για λίγο στο μίμο για τις ανάγκες του "σεναρίου". Ένας ηλικιωμένος, ο οποίος προσπαθεί εναγώνια να αποθανατί€σει στο κινητό του εγγονού του τις στιγμές. Το ζευγάρι των κινέζων μεταναστών που έχει βγάλει βόλτα το κινεζάκι του και οι οποίοι πρόθυμα πρώτοι βγάζουν να δώσουν το φιλοδώρημα τους στον καλλιτέχνη.
Εικόνες απλές και αυθεντικές. Εικόνες τις οποίες δυστυχώς η τρελή καθημερινότητα και οι ρυθμοί που επιλέγουμε δε μας αφήνουν να ζούμε και να χαιρόμαστε. Βασανιστικό το ερώτημα τι χάνουμε και τι κερδίζουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου