Οικονομική κρίση και εξορθολογισμός της δημόσιας ζωής

Απόλυτη αβεβαιότητα στις εξελίξεις που θα δρομολογήσει η οικονομική κρίση στη χώρα μας.

Απόλυτη και η αδυναμία των πολιτών να κατανοήσουν -ούτε κουβέντα να επηρεάσουν- τις εξελίξεις που δρομολογούνται για το μέλλον τους.

Είναι βέβαιο ότι μετά το σοκ που θα προκαλέσει, η όποια "λύση" προκριθεί στην Εσπερία, θα ακολουθήσει αναπόφευκτα μια ενδοσκόπηση στο εσωτερικό για τα αίτια και τους υπευθύνους.

Όσο πιο επώδυνη θα είναι αυτή η λύση αυτή, τόσο πιο αμείλικτα θα τίθενται τα ερωτήματα από εμάς τους πολίτες. Στάση αντανακλαστική. Όχι όμως ώριμη ως προς το χρόνο της αφύπνισής μας.

Μία ωστόσο παρουσιάζεται ευκαιρία, ευκαιρία σαν και αυτές που εμφανίζονται μόνο όταν "ανακατέβεται η σούπα". Η ευκαιρία αυτή είναι ο εξορθολογισμός της δημόσιας ζωής εν γένει, πρωταρχικά δε της πολιτικής.

Εξόρθολογισμός, ο οποίος απαιτεί -σε αδρές γραμμές- τη δημιουργία ισχυρών (επιτέλους) θεσμών στη χώρα, την ουσιαστική διάκριση των εξουσιών (ναι, και των τεσσάρων), την κοινωνική ενεργοποίηση των πολιτών, την αποδόμηση της υπέρ πάντων (εφήμερης οπως αποδεικνύεται) ιδιοτέλειας που στην ελληνική κοινωνία θεωρείται αυτονόητη, και το- δυσκολότερο ίσως όλων- την αποκατάσταση των εννοιών που έχουν σκοπίμως κακοποιηθεί στη δημόσια ζωή.

Αν ως πολίτες χάσουμε και αυτήν την ευκαιρία να υπερβούμε τις παιδικές ασθένειες που χαρακτηρίζουν τον τρόπο με το οποίο προσεγγίζουμε τα δημόσια πράγματα και για άλλη μια φορά αδρανήσουμε, είναι βέβαιο ότι το τέλμα στο οποίο έχουμε ήδη εισέλθει, δε θα έχει τέρμα. Η κοινωνική μας χρεοκοπία προηγήθηκε άλλωστε της οικονομικής.

Κυριακή μεσημέρι, κάτι αυθεντικό...

Μιά από τις πρώτες ηλιόλουστες Κυριακές της άνοιξης και άσκοπη μεσημεριανή βόλτα στην παραλία για λίγη κουβέντα με έναν φίλο. Η διάθεση όλων των περιπατητών μικρών και μεγάλων χαλαρότατη.

Οι έγχρωμοι πλανόδιοι πωλητές σου θυμίζουν ότι μπορεί κανείς να χαμογελά ακόμα και αν η ανάγκη τον οδηγεί στο δρόμο, στην περιπλάνηση.Χαμόγελο τόσο πηγαίο και ξέγνοιαστο που σε βάζει σε σκέψη ποιός είναι πράγματι ο προνομιούχος...

Δίπλα ακριβώς στον Λευκό Πύργο ένας ξένος ζογκλέρ-μίμος, ο οποίος μάλλον θα έχασε το δρόμο του από κάποια άλλη ευρωπαϊκή πόλη, διότι η δική μας δεν φημίζεται για τον αυθορμητισμό των κατοίκων της, τον οποίο προϋποθέτουν οι "παραστάσεις" του δρόμου.

Κι όμως όλοι συμμετέχουν,χαίρονται, χειροκροτούν ρυθμικά και ανταποκρίνονται με κέφι στις ανάγκες τις παντομίμας.

Το ζευγαράκι των μαθητών που μόλις έχει βγει μεσημεριανό ραντεβού και η κοπελιά κρατά ακόμα τα λουλούδια του καλού της. Ο νεαρός πατέρας που σέρνει το καροτσάκι με τις ροζ κουβέρτες και το οποίο δανείζει για λίγο στο μίμο για τις ανάγκες του "σεναρίου". Ένας ηλικιωμένος, ο οποίος προσπαθεί εναγώνια να αποθανατί€σει στο κινητό του εγγονού του τις στιγμές. Το ζευγάρι των κινέζων μεταναστών που έχει βγάλει βόλτα το κινεζάκι του και οι οποίοι πρόθυμα πρώτοι βγάζουν να δώσουν το φιλοδώρημα τους στον καλλιτέχνη.

Εικόνες απλές και αυθεντικές. Εικόνες τις οποίες δυστυχώς η τρελή καθημερινότητα και οι ρυθμοί που επιλέγουμε δε μας αφήνουν να ζούμε και να χαιρόμαστε. Βασανιστικό το ερώτημα τι χάνουμε και τι κερδίζουμε.

Υπάρχουν και αυτοί;

Υπάρχουν στις μέρες μας φτασμένοι επαγγελματίες οι οποίοι παραμένουν ταπεινοί όχι επειδή επιλέγουν την ταπεινότητα ως ύφος αλλά επειδή είναι πρώτα άνθρωποι και μετά γιατροί, μηχανικοί, τραγουδιστές;

Υπάρχουν δημόσια πρόσωπα τα οποία προτιμούν να εργάζονται (και όχι να κοροϊδεύουν) πέρα από τα φώτα των στούντιο και μακριά από τα τηλεοπτικά παράθυρα;

Υπάρχει ακόμα κοινωνική ευθύνη και σεβασμός στον άνθρωπο όταν γίνεται λόγος για δουλειά και για χρήμα;

Όσοι την Παρασκευή βράδι είμασταν στο Βελλίδειο στη συναυλία των Κατσιμιχαιων, διαπιστώσαμε ότι ίσως και να μην έχει χαθεί κάθε ελπίδα...

Είμαστε πολύ τυχεροί

ΠΟΛΥ τυχεροί είμαστε! Που η γενιά μας δεν έζησε πόλεμο. Η Ελλάδα προόδευσε όσο προόδευσε γιατί τα τελευταία 60 χρόνια ό,τι φτιάχναμε -κουτσά, στραβά, όπως και να το φτιάχναμε- δεν γκρεμιζόταν από... βομβαρδισμούς. Γι' αυτό πράγματι είμαστε πολύ τυχεροί.
«ΤΩΡΑ έχουμε πόλεμο, μωρό μου, πόλεμο οικονομικό» γράφω εδώ και καιρό. Χθες η «Ε» το έβαλε τίτλο: «Κατάσταση πολέμου». Υπερβολές! Εγώ βλέπω ακόμα γεμάτους τους σκουπιδοτενεκέδες με τα λιγουρευτά αποφάγια των κατά φαντασίαν πλουσίων. Η συμμορία που οργανώνω θα χτυπάει τους τενεκέδες των βορείων και νοτίων προαστίων και θα πουλάει σε πολύ χαμηλή τιμή όσα λαχταριστά εγκαταλείπουν ακόμη οι καταρρέοντες κροίσοι.

ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ! Δεν πρόκειται ποτέ να γίνω κοκαλιάρης ή να κυκλοφορώ με την κοιλιά πρησμένη από την πείνα όπως οι παππούδες μας στην Κατοχή. Θα φάω κουκουνάρια! Τα λυσσακά μου θα φάω! Θα βοσκήσω χορτάρια στα παρτέρια της εθνικής οδού. Θα επιτεθώ στις γάτες που επιτίθενται στους σκουπιδοτενεκέδες και θα τις δαγκάσω! Σοβαρολογείς τώρα;

ΕΧΩ γκαρδιακούς φίλους δημοσίους υπαλλήλους, οι οποίοι με κοιτάζανε τον τελευταίο καιρό σχεδόν απορημένοι: «Ποια κρίση; Μη μου πεις ότι έχεις κι εσύ τώρα πρόβλημα... Υπερβάλλεις». Δεν θα πάθουνε δα και καμιά μεγάλη ζημιά. Μια μείωση του εισοδήματός τους της τάξης του 30%. Σιγά τα ωά! Εμείς οι υπόλοιποι είμαστε ήδη στο μείον 75-80% και μέχρι το καλοκαίρι μπορεί να χρωστάμε πλέον των Ελλήνων και σε όποιον Μαροκινό, Πακιστανό και Σενεγαλέζο κυκλοφορεί εδώ τριγύρω και μας βάζει γκολάκια...

ΠΟΛΥ τυχεροί οι δημόσιοι υπάλληλοι! Αφού δεν έγινε άρση της μονιμότητάς τους και θα 'χουνε για μια ζωή σιγουράντζα δουλειά. Διότι όλοι εμείς οι υπόλοιποι, οι ιδιωτικοί, δεν είμαστε καθόλου, μα καθόλου σίγουροι για το τι θα μας ξημερώσει αύριο το πρωί.

ΑΛΛΑ και πάλι δεν γκρινιάζω. Γιατί νιώθω πολύ τυχερός που ανήκω στους επιβιώσαντες της γενιάς μου. Η οποία, περιέργως πώς, ξεκληρίστηκε πρόωρα χωρίς να μπει σε πόλεμο. Αύριο συμπληρώνω 100 μέρες χωρίς τσιγάρο. Με 3-4 πακέτα που κάπνιζα αυτό σημαίνει 400 ευρώ τον μήνα οικονομία. Μείον άλλα τόσα το αυτοκίνητο που δεν το ξανακινώ και θα παραδώσω τις πινακίδες... Μείον άλλα τόσα (κομμένες) οι ταβέρνες και τα εστιατόρια... Μείον οι καφέδες, γιατί κάνω μόνος μου ομοιοπαθητική... Μείον 50% το σουπερμάρκετ γιατί ξαναρχίζω δίαιτα... Τι κόστος απομένει; Το ενοίκιο. Εγκαταλείπω το σπίτι όπου ζω και πάω σε πιο μικρό και πιο φτηνό. Κεριά θα ανάβω να μην πληρώνω ηλεκτρικό!

ΝΟ πρόμπλεμ! Γαμάουα διακοπές θα πάμε φέτος το καλοκαίρι. Φιλοξενούμενοι σε σπίτια φίλων. Ή με σκηνές και σλίπινγκ μπαγκ κάτω από τα άστρα όπως παλιά. Θα παραδώσουμε και τις άδειες του φουσκωτού, δεν συμφέρει! Μισοτιμής θα μας έρθει να νοικιάσουμε ρεφενέ ένα 8μετρο για να ψαρεύουμε τις τσιπουρίτσες μας και τα φαγκριά μας· να μη μας πιασοκωλιάζουνε στα ουζερί.

ΕΞΩ κάθε βράδυ θα 'μαστε. Θα χορεύουμε, θα φλερτάρουμε, θα φιλιόμαστε. Με τέρμα τα CD κάθε βράδυ, πάρτι στις πλατείες με χύμα κρασί ρεφενέ, μπιρόνια και νόστιμες πίτες που φτιάχνει η γιαγιά. Θα περνάμε πολύ καλύτερα!

ΕΙΜΑΣΤΕ πολύ τυχερή γενιά. Διότι μας γουστάρουν ακόμη κάτι ωραία κορίτσια, γιατί δεν ζήσαμε πόλεμο. Σιγά μη πεινάσουμε... Βραστούς - βραστούς, θα φάμε τους αστούς!


Ανδρέας Ρουμελιώτης
Ελυθεροτυπία 04-3-2010

Τζούλια !

Σκοπός του φρέσκου αυτού ιστολογίου είναι η πρόκληση στους φίλους μου ερεθισμάτων σκέψης ως αντίδοτο στην απάθεια και στην υποκουλτούρα (πολύ φιλόδοξος είσαι μεγάλε...)

Λογικά δε θα έπρεπε να ασχοληθώ με το θέμα των ημερών αλλά...

Είναι θλιβερό αυτό που γίνεται με τη συγκεκριμένη κοπέλα, η οποία στα μάτια μου είναι ήδη ένα τραγικο πρόσωπο με δυστυχώς προδιαγεγραμμένο άσχημο τέλος... Είναι πραγματικά για λύπηση.

Ακόμη πιο ενοχλητικά ωστόσο είναι τα σχόλια (in vivo αλλά και στο διαδίκτυο) όλων αυτών που ασχολούνται και κυρίως με το τρόπο που το κάνουν με αυτό το θέμα. Καλός ο χαβαλές και η αριστοφανική προσέγγιση του θέματος αλλά ακόμα και αυτή η ενασχόληση με αυτό συμβάλλει στην αναπαραγωγή της (κερδοσκοπούμενης) υποκουλτούρας που μας σερβίρουν.

Το Σάββατο τρώγαμε σε ένα ταβερνάκι στο κέντρο όταν δίπλα μας δυο ανδρόγυνα 60ρηδων -που μέχρι τότε έδειχναν ένα επίπεδο στις κουβέντες τους- αγόρασαν με περηφάνια το dvd από τον έγχρωμο πωλητή του.Αναγούλα!

Πέρα απο την κοινωνιολογική παρατήρηση υπάρχει και η ανθρώπινη:

Το να αξιώσει όμως κανείς σήμερα ανθρωπιά και συμπόνια από την κοινωνία μας απέναντι σε μια νέα κοπέλα που (έστω εκούσια) ξεφτιλίζεται και τσαλακώνεται ανεπανόρθωτα μοιάζει να είναι πολυτέλεια...

Σωστά, εμείς δεν έχουμε χάσει την αξιοπρέπειά μας, η Τζούλια την έχασε...